Gülümsemek cok mu zor?

Gecenlerde stildirektörüyle bulustuk. Ayci taniyordu zaten de, ben yeni tanidim. Allahim nasil civil civil bir insan:)
Saniye yerinde durmuyor. Kücükken annesi kesin cok zorlanmistir:)
Samimiyetinden dolayi insan kendisini hic yabanci hisssetmiyor yaninda.
O güzel gün icin kendisine kocaman tesekkür ediyorum.

Edi´cimden ayrilip deniz otobüsüne bindik. Ilk kez bindigimiz icin telefonla konusmanin yasak oldugunu bilmiyorduk. Daha henüz oturmamastik ki Ayci´nin cebi caldi.

O da acti telefonu hem yerlesmeye calisiyor hem konusuyor.
Ön koltukta oturan gayette kibar görünen orta yasli bir hanim, hisimla bize dönüp dönüp kaba ve sert bir sekilde: "Kapat sunu" diye bir cikisi vardi ki, sanki kadin defalarca uyardi da biz aldiris etmedik.

Yani insan ilk uyarisini normal bir dille de yapabilir.
Tamam karsimizda koskocaman bir tabela var görmemiz gerekiyordu.
Ama biz telli telas girmisik zaten. Kiz henüz üc cümle konusmus.
Uyarmasina birsey demiyorum da, o ses tonu ve bakislarindaki o cirkin ifade ...

O an ne düsündüm biliyormusunuz?
Biz kadinlar dünya para veriyoruz makyaj malzemelerine, neden?
Daha güzel ve bakimli görünmek icin.
Halbuki bir insani güzel yapan yüzüne kondurdugu sicacik bir gülümseme.
Üstelik bedava :)

Ayci hemen telefonu kapatti. Ben öndeki kadinina yinede, deniz otobüsüne ilk kez bindigimizi, vapurlarda telefon yasak olmadigi icin burada da yasak olabilecegi aklimiza bile gelmedigini,
tabelayi da görmedigimizi acikladim.

Ne bileyim öyle karsidan bakinca kendisini insana benzettigimden insanca konusunca anlar zannettim. Anlamadi dilimden. Daha da sert ve cirkin bir bakisla kafasini öyle bir cevirisi vardiki, garibimin boynu kopacak sandim bir an.

Tamam ben anlamistim. Galiba Türkiye´de islenebilecek en büyük sucu islemistik.