Almanya´ya gelmis miyim?

Sevgili Mavianne Almanya ya gidis macerandan bahsedebilirsin demisti ya, bende biraz bahsedeyim:

Almanya ya gelmedim aslinda, getirildim. Yaka paca olmasa da onun gibi bir sey.Benim ailem, ben 3 yasindayken, beni babaannecigimin yanina birakip, Almanya´yagöc etmeye karar vermisler. Bana sormadan. Kücük o anlamaz demisler herhalde. Amaben öyle bir anlamisim ki, onlar benim anladigimi anlayamamislar.

-Kücük cocugu olanlara buradan bir uyari : Kücüklerde anliyor,hem de sizin hic tahmin edemeyeceginiz sekilde. Her hangi bir karar verirken onlari es gecmeyin yani!
Neyse bizimkiler, yani annem, babam ve abim gidince ben arkalarindan üc gün üc geceaglamisim. Sonra da küsmüsüm, bir daha onlari hic anmamisim.

Bugün bile geriye baktigimda 12 yasina kadar ailem yok hafizam da. Cocuk küsmesi böyle oluyor herhalde.

-Ben Canakkalenin kücük bir köyünde, babaannemin yaninda mutlu mesut 1O yasima geldim. 4.cü sinifa giderken agir bir bademcik sorunu yasadim. Hemen Almanya´danbabami cagirdilar, yil ortasinda geldi, beni ameliyat ettirdi, ama ben bu arada 1 ay kadar okula gidemedim. Babam da beni Almanya ya götürmeye karar verdi. Ögretmenime sordu (hala bana soran yok) Ögretmenim ayni zaman da babamin cocukluk arkadasiydi.

Onun fikri önemliydi , benim degil!!!

Bu sene nasil olsa sinifini gecemez ,derslerden cok geri kaldi diye düsünüyordu.

Ama ögretmenim müsade etmedi, benim cok caliskan bir ögrenci oldugumu kolaylikla toparliyacagimi söyleyince ,babam kabul etti kalmami.

Hic degilse ilkokul diplomam olsun diye. O zamanlar ilkokul diplomasi cok önemliymisgaliba:) Ögretmenimi hala cok seviyorum, sirf bu yüzden olabilirmi acaba?

Evet cok caliskan bir ögrenciydim. Durmadan kitap okurdum. Okulun kütüphanesinde ki bütün kitaplari bitirdigim icin ögretmenim her Kaleye (Canakkale nin yerlileri Kale der)geciste (geciste diyorum cünkü gemiyle geciliyor) bana kitap getirirdi, bunun icinde seviyordum onu. (ögretmen adaylarina tavsiye edilir, 3O sene sonra bile unutulmazsiniz)

O zamanlar, herseyi okumak gibi bir aliskanligim vardi. Mesala tabela okumak gibi,eh köyde yasayinca tabelalar ilginc geliyordu herhalde. Canakkalenin bütün eczanelerin, avukatlarin, doktorlarinin isimlerini ezberlemistim.

Farkindayim hala Almanya ya gelemedim. Istemiyorum ki geleyim.

Neyse ben 5 i bitirince babamlar hemen bir bilet yolladilar, babaannem artik gitmem gerektigini anlatmaya calisti gözyaslari icinde. Ben feryat figan etsemde ise yaramadi yine bir karar verilmisti yine bana sorulmamisti.

Babaannem bavulumu hazirladi büyükbabam elimden tuttu dogru Istanbul Yesilköy Havalimani (o zamanlar adi öyleydi galiba) Havaalninda pasaport kontrolüne kadar büyükbabamin elini hic birakmadan yürüdüm.(Suan agliyorum ve o ani yasiyorum,cünkü simdiye kadar hic düsünmemistim)

Büyükbabam artik iceriye girmen lazim dedi ama beni koparamiyor boynundan. Sonunda kontrolden gectim yürüdüm yürüdüm durdum geri döndüm büyükbabam agliyorben kosarak geri geldim. Arada camekan var, artik gecemiyorum o´da bana gelemiyor ben katila katila agliyorum beni birakmaaaa diye o daha cok agliyor.

Sonra bir görevli büyük babami uzaklastirdi ordan.

Yasli bir teyze geldi yanima kimin yanina gittigimi sordu.

Annemin dedim.

Iyi ya kizim insan annesinin yanina giderken aglarmi hic?!!!!!

Dogru aglamaz aslinda.......

1975 yilinin 17 mayisin dan beri burada yasiyorum...