Ramazan beyin yazisini okuyunca animsadigim anim

Saygi deger Ramazan beyin son yazdigi post´unu okuyunca aklima bu anim geldi.

Ben babami 19 yil önce kanserden kaybettim.
Nur icinde yatsin adi gibi Emin bir adamdi.
Biz onunla cok sohbetler ederdik. Asla bir seyi dayatmaz ikna etmeyi tercih ederdi.
Cevremizde ona saygi duymayan bir Allahin kulu yoktu. Aradan yillar gecmesine ragmen bana hala "senin baban apayri bir insandi" dediklerinde nasil gurur duydugumu anlatamam.
Herkese saygili davranir isterse karsisindaki kücücük bir cocuk olsun farketmezdi.
Insanlardan, ailesinden hakettigi saygiyi hep görmüstür.
Sert görünürdü. Rahmetli Türkes gibi kaslari vardi. Biz, abim ve ben ,onun bir bakisiyla zink diye dururduk. Asla el kaldirmadi bize ama bakislari yeterdi zaten:)
Fakat benim kizim onunda tek torunu Aylin söz konusu olunca zaman zaman ikimiz catisirdik:) ama asla saygisizca degil tabiiki.
O Aylini inanilmaz simartir bir dedigini iki etmez ne isterse yapardi.

"Engelim o benim" (almanca engel; melek, enkel; torun oluyor) Hayatimin en güzel engeli.

Bazen yalvarirdim ona "yapma baba böyle, cok simaririyor"
Ama beni hic tinlamaz di.
Uzatmayayim dede-torun canima okuyorlardi:)

Yine bir yaz tatili sonu ve biz geri dönüs icin esyalarimizi arabaya yerlestiriken benim kücük kizimin bitmek tükenmek bilmeyen mizmizlanmalari basladi. Esim bir taraftan acele ediyor geceye kalmayalim diye. Gelen giden bir seyler getiriyor. Biz habire esyalari sigdirmaya calisiyoruz. Birazda gidis hüznü var. Aylin arabaya binmek istemiyor. Yalvariyorum olmuyor. O bagiriyor o bagirdikca benim sabrim tükeniyor. Ve ben Aylini kolundan biraz sertce tutup arabaya attim. Kisadan yaziyorum ama gercekten cok stresli bir andi.Hani her sey üst üste gelir ya öyleydi.
Babamin, onun biricik engeline öyle davranisim gücüne gitmis olmaliki bana; "ne istedin simdi cocuktan, birak biraz sonra binerdi" deyince
hayatimda ilk kez, o anin verdigi bir sinirle, babama;
" Sen karisma!!!"
diye bagirdim.
Öylece bana bakti kaldi. Gözlerinde büyük bir hüzün ve, küskünlükle.
sonra bana dönüp sesizce;
"simdi bir sey derdim ama yola cikiyorsunuz. Yolunuz acik olsun "dedi ve aylini öptü

O an öyle bir sesizlik oldu ki. Sanki kuslar böcekler sustu.

Biz yola ciktik 15 dakika hic konusamadim. Sonra esime dönüp sordum:
"Ben babama cok mu bagirdim?"
"evet, hem de cok büyük saygisizlik ettin"

Off nasil üzgündüm. O zamanlar telefonlarda yoktu ki arayip özür dileyeyim.

"Tamam , Almanyaya geldiklerine ilk isim ondan af dilemek olcak. Nasilsa bizden bir hafta sonra geliyorlar"
"Mutlaka dilemelisin zaten" diye onayladi esimde.
Biz ilerledik.
Yugoslayanin üsküp sehri yakinlarinda büyük bir araba kazasi gecirdik. Esim bir isci kamyonunu sollarken adam direksiyonu kirdi üstümüze dogru esimde ondan kacarken bir direge bindirdi. araba hasat olmustu. Biz nasil sag ciktik bilmiyorum Allah korudu.
Ama benim kaza yapar yapmaz ilk aklima gelen "Babam" dedim" Tam yola cikarken üzdüm onu, hayir duasini almadan, gönlünü almadan yola ciktik, ama yinede yola cikiyoruz diye yolunuz acik olsun dedi."
Bize bir sey olmamasinin tek nedeni o .

Kaza yapmamizin tek nedeni benim onu üzmem.

Sanki Allah beni uyardi cünkü tek ben yara aldim. Esim ve o zaman kücücük olan kizima bir sey olmadi. Benim ise canim yandi ama Hastanelik olacak kadar degildi yaralarim .Hastanelik olsaydim yine babam üzülecekti. Arabamizi birakip trenle geldik almanyaya.

Ben sonra babamla konustum. Af diledim. O ise; "yoo ben sana kirilmadim kizim olurmu öyle sey" derken gözleri parliyordu. Belliki sevinmisti hatami anlamama, ama beni daha fazla mahcup etmek istemiyordu. Kazayi duydugunda akli cikmisti korkudan. Bana olan siniri coktaaan gecmisti. Ama ben ondan af dilemeseydim simdi bunun ezikligini yasardim hala kendim de.

Insan bir kimseyi, helede ana-babasini, kirdigini anladigi zaman af dilemeli.
Hemen.
Belki biz o gün geri dönseydik bu kazayi yasamayacaktik.
Bilmeden kirardiklarimiz da oluyordur muhakkak onun icindirki bir yere giderken "Helallik" aliriz birbirimizden